Το ονειρο της ημερας: Ηρθαν οι Αμερικανοι

“Είμαι έξω από το πατρικό μου σπίτι, όπως αυτό είναι στην πραγματικότητα σήμερα.
Το σπίτι βρίσκεται σε γωνία με την μία πλευρά του οικοπέδου να είναι πάνω σε αστική λεωφόρο.
Επί της λεωφόρου έχει πλατύ πεζοδρόμιο και μαγαζιά στο ισόγειο.
Εγώ περπατάω στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου με πορεία προς την εξώπορτα του σπιτιού, η οποία βρίσκεται στο πλάι του οικοπέδου, στην πρασιά με το διπλανό οικόπεδο της λεωφόρου.
Έξω από το μαγαζί συναντώ κάποιον γνωστό μου (δεν θυμάμαι ποιον) και αυτός μου δίνει 4 φακέλους οι οποίοι ήλθαν για εμένα στην διεύθυνση του πατρικού μου σπιτιού.
Οι φάκελοι ήταν απεσταλμένοι από φίλους μου από την Αμερική τους οποίους έχω να συναντήσω πολλά χρόνια και με τους οποίους οι σχέσεις μας διακόπηκαν πολύ δυσάρεστα.
Οι φάκελοι, χωρίς να τους ανοίξω, ήταν ξεκάθαρο από τα σχήματα τα οποίαν είχαν απέξω και από το πάχος τους και το βάρος τους, ότι εμπεριείχαν ευχετήριες κάρτες για τα γενέθλια μου.
Ξαφνικά, παρουσιάζονται τα ίδια τα άτομα (τέσσερα στον αριθμό), τα οποία αρχίζουν να μου εύχονται.
Τα δύο τα γνωρίζω (είναι ανδρόγυνο σύζυγοι και τα πιο κοντινά μου), ενώ τα άλλα δύο δεν τα βλέπω, αλλά είναι γνωστά μου (δεν υπάρχουν συστάσεις).
Ρωτάω τα άτομα πότε θα φύγουν, ώστε να τα προσκαλέσω στο σπίτι μου για φαγητό και μου λένε <αύριο>.
Η σκέψη μου ήταν ότι δεν προλάβαινα να έλθουν σπίτι μου.
Η σκηνή αλλάζει και βρισκόμαστε σε μία πλατεία. Εκτός από τους τέσσερεις Αμερικάνους βρίσκονται μαζί μας και άλλα άτομα (Έλληνες) τα οποία δεν θυμάμαι. Το μόνο άτομο το οποίο θυμάμαι είναι ο Αντιπρόεδρος ενός σωματείου, το οποίο είναι διεθνές και στο οποίο είμαστε όλοι Μέλη.
Στην πλατεία καθόμαστε σε ένα τραπέζι και τρώμε. Είναι απόγευμα και υπάρχει μία πολυμελής μπάντα, η οποία παίζει ευχάριστη μουσική και πολύς κόσμος τριγυρίζει γύρω μας πάνω στην πλατεία.
Σηκωνόμαστε να φύγουμε και εγώ αναρωτιέμαι πως φεύγουμε χωρίς να πληρώσουμε.
Μπαίνουμε σε ένα λεωφορείο και εγώ ρωτάω ποιος πλήρωσε, ώστε να του δώσω το μερίδιο μου. Ίσως είχα ξεκινήσει να ρωτάω από όταν είμασταν στην πλατεία, αλλά δεν το θυμάμαι σίγουρα.
Όλοι, αλλά ειδικότερα πιο κοντινός Αμερικάνος φίλος μου, μου λένε ότι εγώ δεν χρειάζεται να πληρώσω και επιμένουν ότι θα πληρώσουν μόνο αυτοί.
Οι Αμερικάνοι κατεβαίνουν στην στάση που πρέπει να κατέβουν, ώστε να ακολουθήσουν το πρόγραμμα τους και να φύγουν προς την Αμερική.
Αποχαιρετιζόμαστε εγκάρδια.
Εγώ μαζί με τα Ελληνικά Μέλη του Σωματείου συνεχίζουμε την πορεία μας με το λεωφορείο.
Από τα πίσω καθίσματα του λεωφορείο σηκώνονται αστυνομικοί.
Ο Αντιπρόεδρος κατεβαίνει σε μία στάση και από πίσω του οι αστυνομικοί. Στην στάση, στον δρόμο, κάτω από το λεωφορείο, βλέπω, καθώς το λεωφορείο δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, και άλλους αστυνομικούς να τον περικυκλώνουν.
Εγώ αναρωτιέμαι <τι σχέση έχει ο Αντιπρόεδρος με την αστυνομία;>.
Ξυπνάω………………………….”

****

Αγαπητέ αναγνώστη, το όνειρο σου λέει ότι βρίσκεσαι σε μία περίοδο αποχαιρετισμών, για να μην πω αποχωρισμών.

Μία νέα περίοδος ανοίγεται μπροστά σου και αποχωρίζεσαι όσους δεν μπορούν να την δουν, ενώ αποχαιρετάς όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να την ακολουθήσουν.

Όπως λέει το όνειρο, άτομα τα οποία σε εμπόδισαν στο παρελθόν σε αυτήν την εξέλιξη θα τα δεις να πληρώνουν ή και να τιμωρούνται για αυτήν τους την στάση.

Αυτό το οποίο θα σε συμβούλευα είναι να μην ασχοληθείς με αυτά τα άτομα και απλά να αφεθείς στα νέα δεδομένα να σε οδηγήσουν εκεί όπου εκείνα γνωρίζουν.